FTM Forum

Quote:Een vleugje Joop Hiele; ergens mis ik dat bij Maarten Stekelenburg

'Tranquilo', zei Piet Velthuizen. Ik vond het best wel zwoel klinken, uit zijn mond, in een interviewtje op de radio. Piet liet zich niet gek maken, dat was wel duidelijk. Alles was helemaal tranquilo, bij Hercules Alicante.

Het is een beetje mode geworden onder keepers, dat bedaarde gedoe. Terwijl Piet Velthuizen juist alles in zich heeft om onze nationale kabaalkeeper te worden, als de natuurlijke opvolger van Joop Hiele. Je ziet het gelijk voor je: Piet die een zooitje verdedigers helemaal de touwtyfus scheldt, hevig zwaaiend met zijn armen. Maar hij vertikt het. Bij Piet is alles tranquilo, tegenwoordig.

Je ziet ze sowieso bijna niet meer, ouderwets fulminerende keepers. Jelle ten Rouwelaar doet het nog wel eens, op doordeweekse dagen, als laatste der Mohikanen. Goedbeschouwd is hij het ook aan zijn stand verplicht, vind ik, als roodharige keeper in een middelmatig elftal. Als Jelle het al niet meer doet, doet niemand het meer.

Vroeger was het eerder regel dan uitzondering, een slapende back uitkafferen. Bennie Wijnstekers en Ruud Heus wisten dat ook gewoon. Die klaagden daar niet over, want het hoorde erbij. Als verdediger van Feyenoord hoefde je maar een fractie te laat te komen, of Joop Hiele begon een paar meter verderop alvast hartgrondig te grommen. Wat volgde, was een eruptie. Een tirade.

Voor de ware kabaalkeeper is de afloop totaal irrelevant. Of het schot nou meters naast zeilt of strak in de kruising; het besluit om te schelden is ruim daarvoor al genomen. Belangrijk is om een paar meter je doel uit te rennen, ongeveer tot de penaltystip. Buig vervolgens licht door de knieën en bal je vuisten. Brul het uit.

Sander Westerveld was amper 20 of hij beheerste dat al feilloos, de iets te vroeg getimede woedeaanval. De spits van de tegenstander moest zijn been nog naar achteren zwaaien, of Sander stond al in het oor van André Karnebeek te tetteren, ergens halverwege de zestien. Overal zweefde speeksel.

Ergens vroeg in de jaren negentig moet Ed de Goey de ommekeer hebben ingeluid. Ed werd nergens warm of koud van - en al helemaal niet van slapende backs. Dankzij Ed werd het opeens hip om te zwijgen, als keeper. Op je lijn staan en heel stoïcijns de ballen tegenhouden, meer was het niet. En daarna een lekkere puzzel. Dat dan weer wel.

Met Edwin van der Sar was het hek helemaal van de dam, leek het wel. Een keeper hoorde plots een ijskonijn te zijn, een gentleman. Kalm en een tikkeltje saai. Precies het tegenovergestelde van Neville Southall en Bruce Grobbelaar, zeg maar, of van Johnny Karelse. Langzaam stierven de Kahns en de Schmeichels uit.

Maarten Stekelenburg is een aardige jongen en een geweldige keeper, maar ergens mis ik het nog steeds een beetje, dat vleugje Joop Hiele. Eerst die bal van Kaká schitterend uit de kruising tikken en dan iedereen helemaal verrot schelden, als een bezetene. Op de één of andere manier had het die redding nóg wat mooier gemaakt, denk ik.

Maar dat zal wel aan mij liggen.
12/10/10 09u35

waf Wrote:om de saaiheid hier een beetje tegen te gaan. dit is er weer eentje van sjoerd mossou. die heeft toch altijd weer een originele insteek....

Quote:Een vleugje Joop Hiele; ergens mis ik dat bij Maarten Stekelenburg

Vroeger was het eerder regel dan uitzondering, een slapende back uitkafferen. Bennie Wijnstekers en Ruud Heus wisten dat ook gewoon. Die klaagden daar niet over, want het hoorde erbij. Als verdediger van Feyenoord hoefde je maar een fractie te laat te komen, of Joop Hiele begon een paar meter verderop alvast hartgrondig te grommen. Wat volgde, was een eruptie. Een tirade. COLUMN 'Tranquilo', zei Piet Velthuizen. Ik vond het best wel zwoel klinken, uit zijn mond, in een interviewtje op de radio. Piet liet zich niet gek maken, dat was wel duidelijk. Alles was helemaal tranquilo, bij Hercules Alicante.

Het is een beetje mode geworden onder keepers, dat bedaarde gedoe. Terwijl Piet Velthuizen juist alles in zich heeft om onze nationale kabaalkeeper te worden, als de natuurlijke opvolger van Joop Hiele. Je ziet het gelijk voor je: Piet die een zooitje verdedigers helemaal de touwtyfus scheldt, hevig zwaaiend met zijn armen. Maar hij vertikt het. Bij Piet is alles tranquilo, tegenwoordig.

Je ziet ze sowieso bijna niet meer, ouderwets fulminerende keepers. Jelle ten Rouwelaar doet het nog wel eens, op doordeweekse dagen, als laatste der Mohikanen. Goedbeschouwd is hij het ook aan zijn stand verplicht, vind ik, als roodharige keeper in een middelmatig elftal. Als Jelle het al niet meer doet, doet niemand het meer.

Vroeger was het eerder regel dan uitzondering, een slapende back uitkafferen. Bennie Wijnstekers en Ruud Heus wisten dat ook gewoon. Die klaagden daar niet over, want het hoorde erbij. Als verdediger van Feyenoord hoefde je maar een fractie te laat te komen, of Joop Hiele begon een paar meter verderop alvast hartgrondig te grommen. Wat volgde, was een eruptie. Een tirade.

Voor de ware kabaalkeeper is de afloop totaal irrelevant. Of het schot nou meters naast zeilt of strak in de kruising; het besluit om te schelden is ruim daarvoor al genomen. Belangrijk is om een paar meter je doel uit te rennen, ongeveer tot de penaltystip. Buig vervolgens licht door de knieën en bal je vuisten. Brul het uit.

Sander Westerveld was amper 20 of hij beheerste dat al feilloos, de iets te vroeg getimede woedeaanval. De spits van de tegenstander moest zijn been nog naar achteren zwaaien, of Sander stond al in het oor van André Karnebeek te tetteren, ergens halverwege de zestien. Overal zweefde speeksel.

Ergens vroeg in de jaren negentig moet Ed de Goey de ommekeer hebben ingeluid. Ed werd nergens warm of koud van - en al helemaal niet van slapende backs. Dankzij Ed werd het opeens hip om te zwijgen, als keeper. Op je lijn staan en heel stoïcijns de ballen tegenhouden, meer was het niet. En daarna een lekkere puzzel. Dat dan weer wel.

Met Edwin van der Sar was het hek helemaal van de dam, leek het wel. Een keeper hoorde plots een ijskonijn te zijn, een gentleman. Kalm en een tikkeltje saai. Precies het tegenovergestelde van Neville Southall en Bruce Grobbelaar, zeg maar, of van Johnny Karelse. Langzaam stierven de Kahns en de Schmeichels uit.

Maarten Stekelenburg is een aardige jongen en een geweldige keeper, maar ergens mis ik het nog steeds een beetje, dat vleugje Joop Hiele. Eerst die bal van Kaká schitterend uit de kruising tikken en dan iedereen helemaal verrot schelden, als een bezetene. Op de één of andere manier had het die redding nóg wat mooier gemaakt, denk ik.

Maar dat zal wel aan mij liggen.
12/10/10 09u35

Haggie Wrote:

waf Wrote:om de saaiheid hier een beetje tegen te gaan. dit is er weer eentje van sjoerd mossou. die heeft toch altijd weer een originele insteek....

Quote:Een vleugje Joop Hiele; ergens mis ik dat bij Maarten Stekelenburg

Vroeger was het eerder regel dan uitzondering, een slapende back uitkafferen. Bennie Wijnstekers en Ruud Heus wisten dat ook gewoon. Die klaagden daar niet over, want het hoorde erbij. Als verdediger van Feyenoord hoefde je maar een fractie te laat te komen, of Joop Hiele begon een paar meter verderop alvast hartgrondig te grommen. Wat volgde, was een eruptie. Een tirade. COLUMN 'Tranquilo', zei Piet Velthuizen. Ik vond het best wel zwoel klinken, uit zijn mond, in een interviewtje op de radio. Piet liet zich niet gek maken, dat was wel duidelijk. Alles was helemaal tranquilo, bij Hercules Alicante.

Het is een beetje mode geworden onder keepers, dat bedaarde gedoe. Terwijl Piet Velthuizen juist alles in zich heeft om onze nationale kabaalkeeper te worden, als de natuurlijke opvolger van Joop Hiele. Je ziet het gelijk voor je: Piet die een zooitje verdedigers helemaal de touwtyfus scheldt, hevig zwaaiend met zijn armen. Maar hij vertikt het. Bij Piet is alles tranquilo, tegenwoordig.

Je ziet ze sowieso bijna niet meer, ouderwets fulminerende keepers. Jelle ten Rouwelaar doet het nog wel eens, op doordeweekse dagen, als laatste der Mohikanen. Goedbeschouwd is hij het ook aan zijn stand verplicht, vind ik, als roodharige keeper in een middelmatig elftal. Als Jelle het al niet meer doet, doet niemand het meer.

Vroeger was het eerder regel dan uitzondering, een slapende back uitkafferen. Bennie Wijnstekers en Ruud Heus wisten dat ook gewoon. Die klaagden daar niet over, want het hoorde erbij. Als verdediger van Feyenoord hoefde je maar een fractie te laat te komen, of Joop Hiele begon een paar meter verderop alvast hartgrondig te grommen. Wat volgde, was een eruptie. Een tirade.

Voor de ware kabaalkeeper is de afloop totaal irrelevant. Of het schot nou meters naast zeilt of strak in de kruising; het besluit om te schelden is ruim daarvoor al genomen. Belangrijk is om een paar meter je doel uit te rennen, ongeveer tot de penaltystip. Buig vervolgens licht door de knieën en bal je vuisten. Brul het uit.

Sander Westerveld was amper 20 of hij beheerste dat al feilloos, de iets te vroeg getimede woedeaanval. De spits van de tegenstander moest zijn been nog naar achteren zwaaien, of Sander stond al in het oor van André Karnebeek te tetteren, ergens halverwege de zestien. Overal zweefde speeksel.

Ergens vroeg in de jaren negentig moet Ed de Goey de ommekeer hebben ingeluid. Ed werd nergens warm of koud van - en al helemaal niet van slapende backs. Dankzij Ed werd het opeens hip om te zwijgen, als keeper. Op je lijn staan en heel stoïcijns de ballen tegenhouden, meer was het niet. En daarna een lekkere puzzel. Dat dan weer wel.

Met Edwin van der Sar was het hek helemaal van de dam, leek het wel. Een keeper hoorde plots een ijskonijn te zijn, een gentleman. Kalm en een tikkeltje saai. Precies het tegenovergestelde van Neville Southall en Bruce Grobbelaar, zeg maar, of van Johnny Karelse. Langzaam stierven de Kahns en de Schmeichels uit.

Maarten Stekelenburg is een aardige jongen en een geweldige keeper, maar ergens mis ik het nog steeds een beetje, dat vleugje Joop Hiele. Eerst die bal van Kaká schitterend uit de kruising tikken en dan iedereen helemaal verrot schelden, als een bezetene. Op de één of andere manier had het die redding nóg wat mooier gemaakt, denk ik.

Maar dat zal wel aan mij liggen.
12/10/10 09u35

Haggie Wrote:Mijn fout. Is iets niet helemaal goed gegaan. Had uiteraard ook een reactie geplaatst :wink:

Ik vind het schelden altijd overdreven. Als ik daaraan denk, denk ik aan Henk Timmer.
Hij was de koning in het overdrijven ervan. Ik vind het juist wel stijl hebben, zoals die redding van Stekelenburg op Kaka en dan niet woedend reageren.
Je wilt dan toch weer extra de aandacht op je hebben door je verdediging verrot te schelden.
Ik heb nu toevallig Eredivisie Live opstaan (ik zapte erlangs) en zie ten Rouwelaar. Ik vind dat hij maar eens normaal moet doen. Ooit een hele verdedigingslijn de keeper verrot zien schelden na een blunder?