+- FTM Forum (https://fantasytennismanager.nl/forum)
+-- Forum: Archief (https://fantasytennismanager.nl/forum/forumdisplay.php?fid=10)
+--- Forum: Columns & FvdW (https://fantasytennismanager.nl/forum/forumdisplay.php?fid=24)
+--- Thread: AC Milan: misère en malaise (/showthread.php?tid=3545)
AC Milan: misère en malaise - Bakke - 10-04-2008
Geschreven door Erik van Dam op maandag, 7 april om 08:34
Het is dezer dagen niet gemakkelijk om fan van AC Milan te zijn. De roemruchte club is in het huidige seizoen op alle fronten reeds uitgeschakeld en de Milanisti kunnen zich op gaan maken voor een lange zomer. Een zomer waarin Milan er goed aan zou doen de gehele selectie eens door te lichten en waar nodig verjongingen door te voeren. Want één ding is zeker; aan ervaren rotten ontbreekt het de Rossoneri niet.
Associazione Calcio Milan werd opgericht op 16 december 1899 door Engelse immigranten. De club kent ruim een eeuw later een rijke historie en mag zich al decennialang met recht rekenen tot de topteams in Europa en de wereld. Nobodies werden er wereldsterren en veel spelers zworen eeuwige trouw aan de club. Vanzelfsprekend is Paolo Maldini (Milaan, 26 juni 1968) hier exemplarisch voor. Maldini werd geboren in de familie Milan en zal die familie nooit meer verlaten. In navolging van zijn legendarische vader Cesare zette een piepjonge Paolo zijn eerste stappen op het veld van San Siro, de thuishaven van de club. Hij brak er op 16-jarige leeftijd door en was al snel niet meer weg te denken uit het team. Inmiddels heeft de 39-jarige routinier meer dan duizend officiële duels gespeeld in het rood/zwarte tenue en gaan de dagen tellen. Hij speelt nog zeker degelijk, maar de echte klasse druipt er niet langer vanaf.
Het geval Maldini staat echter niet op zichzelf. Niet alleen Il Capitano verdedigt sinds mensenheugenis de clubkleuren van Milan, de club heeft nog meer boegbeelden. Zo spelen middenvelders Massimo Ambrosini (sinds 1995), Serginho en Gennaro Gattuso (sinds 1999) ook al het grootste gedeelte van hun carrière in Milaan. Vele andere spelers, onder wie Kakha Kaladze, Andrea Pirlo, Filippo Inzaghi, Alessandro Nesta, Cafu en Clarence Seedorf staan eveneens lange tijd onder contract bij de legendarische topclub. En aan het roer van dat team staat evenzeer geen groentje; Carlo Ancelotti tekende in 2001 een contract als hoofdtrainer bij de club waar hij zelf zes seizoenen voor actief was.
Tot voor kort was daar niets mis mee. In de voorbije vijf seizoenen pakte de club met aantrekkelijk spel tot tweemaal toe de eindoverwinning in de Champions League, wat grotendeels op het conto van de oude vedetten konden worden geschreven. Dit seizoen is alles echter anders. Milan, het roemruchte Milan, is in de eigen competitie achterop geraakt bij de concurrentie. Stadsgenoot Inter staat mijlenver boven de roodzwarten en ook Fiorentina, het opgekalefaterde Juventus en AS Roma doen het dit seizoen beter. Milan moet alle zeilen bijzetten om Sampdoria, dat pas sinds vijf jaar weer op het hoogste niveau in Italië acteert, en Udinese voor te blijven. Op die manier wordt Europees voetbal halen nog een hele klus.
Ook de cijfers spreken voor zich. In competitieverband is AC Milan bezig aan de slechtste reeks thuiswedstrijden in twintig jaar. De club behaalde slechts vijf overwinningen uit de zestien thuisduels die het tot nu toe afwerkte. Zeven keer speelde het gelijk, vier keer verloor het. Apart genoeg vergaat het de ploeg van Ancelotti in uitduels wél uitstekend. Maar met alleen uitduels winnen komt Milan er niet.
Waar het in de Serie A niet wil lukken, gaat het in de strijd om de Coppa Italia al niet veel beter. In het San Siro, waar doorgaans überhaupt al niet alle 82.955 plaatsen bezet zijn, werd op 20 december vorig jaar in de achtste finales met 2-1 verloren van Catania. Niet meer dan een degradatiekandidaat in Italië, waar onlangs zelfs de trainer werd ontslagen wegens slechte resultaten. In de uitwedstrijd waren het de Rossoneri er dan ook alles aan gelegen om na het 2-1 verlies in de heenwedstrijd voor eerherstel te zorgen. Het mocht niet baten. Het 1-1 gelijkspel in de return betekende voortijdige uitschakeling in een toernooi dat Milan in de afgelopen drie decennia toch al geen geluk bracht: het stond vier keer in de finale en zegevierde slechts eenmaal, vijf jaar geleden.
In de wetenschap dat er in eigen land geen prijzen gepakt worden dit seizoen, waren alle ogen gericht op het miljoenenbal dat Champions League heet. Dat was immers waar Milan zo vaak oppermachtig was geweest, waar het de eindoverwinning maar liefst zeven keer had gepakt. De laatste keer ligt velen nog vers in het geheugen. Op 23 mei 2007 nam Milan tegen Liverpool revanche voor de verloren Champions League-finale, twee jaar daarvoor. Daarbij natuurlijk aangetekend dat Milan niet geheel op eigen kracht die finale had bereikt. Er was immers een zwarte bladzijde bijgeschreven in het Milan-boek, naar aanleiding van het corruptieschandaal in 2006. Hoewel Milan in vergelijking met Juventus, Fiorentina en Lazio beperkt gestraft werd, kon het deelname aan de Champions League vergeten. De club ging echter met succes in beroep, waardoor het team team van Ancelotti alsnog via winst in de derde voorronde haar klasse kon etaleren.
Maar het elftal dat op die dag de finale won was wel opmerkelijk oud: gemiddeld genomen ruim 31 jaar. Daarmee verdiende de Italiaanse club zelfs een plekje in de recordboeken. De gemiddelde leeftijd van het winnende AC Milan oversteeg de gemiddelde leeftijd van het Real Madrid dat in 1966 zegevierde in de Europa Cup I. De Koninklijke was in die tijd aan het einde gekomen van een zeer succesvol tijdperk. Een tijdperk waarin in tien jaar tijd zes maal de Cup met de Grote Oren werd binnengesleept en waarin Real Madrid gekenmerkt werd door veelal dezelfde gezichten: Francisco Gento, Héctor Rial, José MarÃÂa Zárraga en Alfredo Di Stefano. Maar ook bij dat almachtige Real Madrid liep het na die succesperiode minder. Toegegeven, het won vijf maal achtereen de Europacup I, een ongeëvenaarde prestatie. In de daarop volgende seizoenen werd De Koninklijke echter uitgeschakeld in respectievelijk de kwartfinale, halve finale en tot tweemaal toe de tweede ronde. Vijftien jaar later, 1981, bereikte het pas weer eens de finale, waarin Liverpool met 1-0 te sterk bleek.
Wil Milan leren van het verleden, dan doet de club er goed aan om niet te lang vast te houden aan de successen die bereikt werden met de spelers die in 2003, 2005 en 2007 nog groots waren. Iedere speler heeft zijn houdbaarheidsdatum, zo ook de spelers van Milan. De club had zich na de winst in de finale van 2007 moeten bezinnen en her en der wat plek in dienen te ruimen voor jongere spelers. Het liep echter anders. Verbazingwekkend genoeg vertrok er niemand. Geen oude rot die eraan dacht zijn voetbalschoenen op te bergen, op zijn hoogtepunt te stoppen. En Milan? Dat zag geen enkele reden om enkele dienstverbanden te beëindigen.
Zo besloot de club geen jonge keeper toe te voegen aan de selectie, maar hield het vast aan het doelmannentrio Dida (35), Zeljko Kalac (36) en Valerio Fiori (37). Ook achterin bleef de basis ongewijzigd. Cafú (37), Maldini (39), Alessandro Nesta (32) en Massimo Oddo (31) bleven waar ze waren. Middenvelders Gattuso en Ambrosini zijn de dertig reeds gepasseerd en Milans aanvallers tot slot zijn ook al niet meer in de bloei van hun carrière. De uitzonderingen op de regel zijn dit seizoen Kaká (25) en groeibriljant Alexandre Pato (19).
Een team kan echter niet leven op de klasse en ingevingen van twee toppers. Zelfs met de Brazilianen Kaká - vormdip - en - Pato te jong om spelbepalend te zijn - in de gelederen wilde het in de Champions League niet vlotten. Milan kwam de groepsfase nog ongeschonden door. Het won tweemaal overtuigend van Shakhtar Donetsk, dat per ongeluk de Champions League was binnengerold. Het won en verloor eenmaal van Celtic en pakte vier punten tegen Benfica. Het spel was niet groots en de nederlaag in Schotland deed pijn, maar Milan sloot de groepsfase wel als koploper af.
In de achtste finales echter legde het het direct af tegen het veel jongere Arsenal (0-2 en 0-0). De Italianen lieten in beide wedstrijden nauwelijks de wil zien om te winnen en ontbeerden de normaal zo kenmerkende Italiaanse hartstocht. Treurig, aangezien de Milanezen sinds het seizoen 2002-03 ieder jaar tenminste de kwartfinale van het toernooi aller clubtoernooien bereikte. Via doelpunten van de twintigers Cesc Fábregas en Emmanuel Adebayor had het lichtvoetige en beweeglijke Arsenal het oude, gelouterde Milan de das om gedaan. In het stadion van regerend Europees clubkampioen Milan applaudisseerden de Italiaanse fans vol bewondering voor de mannen van Arsène Wenger. De vroege uitschakeling van Milan door Arsenal gaf aan dat de verhoudingen in de internationale top gewijzigd zijn.
Het moge duidelijk zijn: het gaat niet goed met AC Milan. Een trainer die al zeven jaar voor de groep staat, een stokoude selectie en een vroege uitschakeling op alle gebieden. En passant raakte de club onlangs de opgeleefde Ronaldo voor langere tijd kwijt met opnieuw een ernstige blessure. Reden te meer om een superspits toe te voegen aan de selectie. Want de topscorer namens Milan is nog altijd Kaká, met slechts tien doelpunten. En Serie A-revelatie Marco Borriello scoort erop los voor Genoa én is pas 25 jaar, terwijl Milan zijn transferrechten voor de helft bezit. Maar oudgediende Filippo Inzaghi (34) wil niets weten van een nieuw maatje voorin. ââ¬ÅAls je het mij vraagt, dan denk ik niet dat Milan fors moet investeren in een nieuwe spits", vertelde Pipo. "Een make-over is niet nodig, zeker niet in de aanval. We hebben hier al jongens als Alexandre Pato, Alberto Gilardino en Alberto Paloschi rondlopen. Zij doen het goed en verdienen het vertrouwen."
Vertrouwen? Dat kan altijd gegeven worden. Maar resultaten, die komen met gretigheid, aanvalslust en onvoorwaardelijke inzet. Milan zou er goed aan doen na het lopende seizoen afscheid te nemen van een karrenvracht aan spelers. Niet omdat ze niet goed zijn, maar omdat Milan nodig toe is aan een groep jonge honden, hongerig naar zeges. Een groep die zich vastbijt in de tegenstander en niet meer loslaat, zoals ooit ook Dida, Maldini, Ambrosini en Inzaghi dat naar hartelust deden. Milan is toe aan een groep die niet het verleden heeft, maar de toekomst.