Oranje-topic

[gittermaster]

geestig columnpje...

Menno Pot
Bert is de boeman
Uitgegeven: 28 maart 2011 11:10
Laatst gewijzigd: 28 maart 2011 13:03
Oranje is zichzelf niet meer: geen affaires, geen incidenten en een belachelijk hoog winstpercentage. En het is allemaal de schuld van Bert.


© ANP
Oké, Bert van Marwijk is dus officieel de succesvolste bondscoach die het Nederlands Elftal ooit had, tenminste, als je kijkt naar zijn winstpercentage.
Zal allemaal best. Driekwart van zijn interlands waren tegen landen als Zuidwest-Opper-Silezië, Bovenwinds-Sudetenduitsland en de Transsylvanisch-Tataarse Federatie, allemaal van die kruimelvolkjes uit Oost-Europa die bij het openschuiven van het IJzeren Gordijn dachten: mocht er ooit een nieuwe Stalin opstaan, dan is het zaak ervoor te zorgen dat hij niet weet waar we wonen.
Prachtige rapportcijfers hoor, en je hoort mij zeker niet bestrijden dat Bert van Marwijk een grote trainer is (Europese hoofdprijs winnen met Feyenoord; dan ben je echt een gigant), maar ik reken Bert zwaar aan dat hij een Hollandse voetbaltraditie om zeep heeft geholpen.

Gesodemieter
Waar is het eeuwige gekrakeel rond Oranje gebleven, het traditionele gesodemieter tussen KNVB, bondscoach en spelersgroep? Het was altijd smullen, het hoorde er een beetje bij. We hebben er een traditie in die teruggaat tot 1920.
In dat jaar speelde Oranje op de Olympische Spelen in Antwerpen. De KNVB had voor de spelers een goedkoop, weinig gerieflijk onderkomen geboekt, namelijk een boot in de Antwerpse haven. Het team sliep in bedompte scheepshutten, terwijl de KNVB-officials in een duur hotel in de stad zaten.
Het team protesteerde, waarop de KNVB de zaak hoopte te sussen door de selectie een platenspeler en een stapel feestelijke 78-toerenplaten mee te geven. Dan konden ze het in de ingewanden van hun botel alsnog gezellig maken.

Piepelen
Maar de selectie dacht: fuck die shit, wij laten ons niet piepelen. Onder bezielende aanvoering van Ajax’ enfant terrible Jan de Natris gingen de grammofoonplaten als frisbees de Schelde in.
Zo is het bij Oranje altijd gebleven. Als er geen openlijke ruzie over geld werd gemaakt of blote dames kwamen poedelen in het spelershotel (1974), dan maakte de spelersgroep er wel een flut-WK van omdat ze niet Johan Cruijff maar Leo Beenhakker als bondscoach hadden gekregen (1990).
Als Ruud Gullit niet op het laatste moment besloot om toch maar niet met Dick Advocaat naar Amerika te gaan (1994), dan stak Guus Hiddink zijn hoofd wel in de konten van bepaalde spelers, of zoiets, om daarna Edgar Davids naar huis te sturen (1996).
Als de spelers zich niet in hun hotel vermaakten met een Deense porno-actrice, dan gingen ze na het verknallen van de WK-kwalificatie wel gezellig stappen, terwijl Louis van Gaal snikkend zijn laatste plusjes en minnetjes zat uit te delen (2001).
En dan had je nog Ruud van Nistelrooij, die te laag scoorde op de ‘ik mag je’-meter van Marco van Basten. En Mark van Bommel, met zijn irritante maniertjes. Exit, allebei. En daarna met zijn allen debatteren of het met hen beter zou zijn afgelopen (2008).
Het is een schitterende traditie, waar Bert van Marwijk zomaar een einde aan heeft gemaakt. Van Bommel terug, vrede met Van Nistelrooij, alles flex, niks aan de hand.
Bone collector
En nu Nigel de Jong, onze eigen Bone Collector. Verbannen vanwege het splijten van een borstbeen en het zonder verdoving amputeren van een paar ledematen. Dan denk je: dat moet een ouderwetse Oranje-rel kunnen worden. Vroeger zou zo’n De Jong in een interview hebben gezegd: “Als ik die Van Marwijk nog eens tegenkom, dan doe ik midden op straat een dubbele Xabi Alonso bij hem.”
Maar nee: De Jong overdacht zijn zonden als een Tibetaanse monnik, keerde helemaal zen terug en maakte tegen Hongarije nul (!) overtredingen. En als dat nou nog ten koste van het resultaat of de attractiviteit was gegaan... Maar nee.
Bert van Marwijk heeft alles op zeer hinderlijke wijze onder controle. Niks Kabel, niks muiterij, iedereen vindt elkaar aardig. En ondertussen maar winnen. Bah. Wat moeten we ermee? De KNVB moet snel ingrijpen, voordat deze man ook nog gaat rotzooien met een andere Hollandse voetbaltraditie: ons tot nu toe zo stabiele winstpercentage in WK-finales.