Feyenoord-PSV

[waf]

Is er nog wat gebeurd op voetbalgebied dit weekend?

Het leven is mooi. Soms dan. Als je een Feyenoorder bent. Of nee, eigenlijk is het leven altijd mooi als je een Feyenoorder bent. Alleen zijn er in dat geval regelmatig momenten dat je dat even vergeet. Dat totale wanhoop en ontluistering bezit van je nemen. Dat je vol vertwijfeling een wedstrijd aanschouwt waarin je voetballende helden er het spreekwoordelijke potje van maken.
Alleen dit seizoen al was het tijdens (en na) de wedstrijden tegen ADO, NEC, FC Groningen en Go Ahead gewoon helemaal kudt om je roodwitte hart te voelen kloppen.

Dan staat de wereld even stil, dan geldt het adagium ‘Het is maar een spelletje’ niet meer, dan heeft het leven even geen enkele zin en glans meer. Dan wil je met je hoofd tegen de muur rammen, door je stadionstoeltje heenzakken, je TV uit het raam flikkeren én iedereen die je probeert te ‘troosten’ een klap voor zijn of haar bakkes geven. Maar dat doe je niet. Want dat roodwitte hart klopt gewoon door, vol met hoop op betere, mooie tijden. Betere en mooie tijden die dan ook altijd komen, ook al zijn ze nog zo kort en vluchtig. Al is het maar het moment dat een volle Kuip massaal achter de ploeg gaat staan, vol passie, vuur, liefde en vaak ook heilige verontwaardiging. Al is het maar omdat de aanblik van de Kuip eigenlijk al genoeg is. Al is het maar omdat dat magische roodwitzwarte thuistenue zo schitterend is dat de rest niet eens uitmaakt. Al is het maar omdat je voelt dat de verbondenheid zo ontzettend diep zit dat je weet dat je dat aan ‘normale’ mensen nooit écht kunt uitleggen.
Want we zijn allemaal een beetje gek. Of eigenlijk helemaal gek. Van die club, Met die machtige naam. Feyenoord. Er zit iets magisch in. Iets troostends. Iets heldhaftigs. Iets romantisch. Iets roemruchts. Iets rauws. Iets wat puur is. Echt. Zuiver. Net zoals ons prachtige clubembleem. Krachtig door de eenvoud. Geen rare opsmuk. Gewoon die Gouden F op die roodwitte achtergrond. Die gouden F die aan de binnenkant van onze ziel getattoëerd is. En uiteraard heeft die ziel een rode en een witte helft. Zo is het nou eenmaal.
Maar er zijn ook dagen dat je in al je vezels voelt hoe overweldigend machtig euforisch mooi het is. Gisteren was zo’n dag. Feyenoord-Psv 2-0. Met een kolkende Kuip, een uitzinnig Legioen, een op en neer golvende wedstrijd waarin Feyenoord de overhand had, waarin de jonge ploeg liet zien dat de weg terug naar de vaderlandse voetbaltop echt is ingezet.
Er waren dit seizoen al eerder momenten die ons trots maakten. Een prima pot in Alkmaar, die helaas op het nippertje verloren ging. Een uitstekende wedstrijd in het lelijkste stadion van Nederland en wijde omtrek, waar onze helden de aartsrivaal van de mat speelden maar vergaten te winnen. Een overtuigende match in de sporthal van Vitesse.
Thuis tegen Psv was het door de eerdere wisselvalligheid een kwestie van erop of eronder. Aanhaken of afhaken. De dood of de gladiolen. Ook al omdat de 10-0 van vorig seizoen in de lampjes-stad voor veel Feyenoorders nog altijd aanvoelt als een gapende wond. Vorig seizoen was er in een voor Psv’s titelkansen fatale wedstrijd al gedeeltelijk wraak genomen natuurlijk. Maar met één overwinning van 3-1 was die gapende wond nog lang niet dicht. Daar is wel wat meer voor nodig. Ook al omdat Psv, gesteund door de gemeente Eindhoven, ons eigen troetelkind Gini Wijnaldum naar Eindhoven had weten te lokken. Onze Gini, die op zijn 16e al in het eerste debuteerde. Onze Gini, met zijn ontwapenende lach, met zijn enthousiasmerende spel. Het was een gruwel om Wijnaldum in een Psv-shirt te moeten aanschouwen. Men zegt dat alles went, maar sommige dingen blijven onverteerbaar. Zeker voor Feyenoorders, die hun club diep in hun hart dragen.
Maar het kwam goed. In een Kuip vol emoties, met een hartverscheurend mooie en ontroerende 12e minuut waarin ook de Psv-supporters zich van hun beste kant lieten zien, werd Psv uiteindelijk overtuigend verslagen. Feyenoord stond er als team. De spelers lieten zien dat ze wél bij Feyenoord passen, dat ze wél verdomd goed snappen wat Feyenoord betekent. En dat was mooi. Dat was heerlijk, geweldig, prachtig, hartverwarmend. Het zorgde voor uitzinnige euforie. In de Kuip, bij de supporters, bij de spelers. En ook bij al die Feyenoorders die met een onverantwoord hoge hartslag voor de TV zaten. Het was feest zoals het al lang niet meer geweest was. Het was een feest zoals dat alleen bij Feyenoord kan. Een dag waarop de club zich in alle opzichten van zijn allerbeste kant liet zien. Zoals de bikkels die op een kille decemberzondag op een onmenselijk vroeg tijdstip al in de Kuip waren om de Tifo-actie tot een succes te maken. Zoals de spelers die voor elk grassprietje knokten, met hart en ziel.
Wij zijn altijd trots op Feyenoord. Altijd. Gisteren was een dag dat die trots gepaard ging met kippenvel, euforie, vreugdetranen en -dansjes en uitzinnig gejuich. Gisteren glom onze roodwitte ziel als vanouds.
Vandaag, morgen, overmorgen en alle dagen daarna zijn we wéér trots. Omdat we dat altijd zijn. Omdat we niet anders kunnen, niet anders willen.
Wij zijn Feyenoord. Wij houden van die club.