Ajax-PSV

[Bumme]

Verschil op het veld was ook waarneembaar langs de kant bij de coaches. De Boer toonde passie en schreeuwde zijn aanwijzingen het veld in; Cocu daarentegen zet een beetje apathisch toe te kijken hoe zijn PSV'ers het eens een dagje rustig aan deden. Goeie gast Cocu, met veel voetbalkennis, maar de zweep erover gooien als dat eens nodig is, dat ligt niet in zijn aard.

PSV, het CSKA Sofia anno 1983

Hij stond daar maar, in zijn stijlvolle pak, als een standbeeld langs de lijn. Alsof de nieuwe hoofdtrainer van PSV het allemaal best vond. Achteraf pas hoorden we dat Phillip Cocu zijn bedenkingen had gehad.

Genuanceerd zou hij zeggen: “Het had misschien af en toe iets meer naar voren kunnen zijn.”

Goeie tekst: misschien af en toe iets meer naar voren. PSV ging in de Arena vrijwel nooit naar voren, zeker in de eerste helft niet.

Terwijl Cocu daar zo mooi met zijn handen in de zakken stond, relaxt, slank, alles onder controle, verspeelde PSV mogelijk zijn titelkans door… hoegenaamd niets te doen. Niet dat Ajax de pannen van het dak speelde; de euforie bij trainer Frank de Boer na afloop leek het gevolg van een wel erg subjectieve, typisch De Boeriaanse waarneming van de feiten.

Met vijf invallers viel Ajax stroef aan, maar het viel tenminste aan. Wat van PSV niet kon worden gezegd. Cocu gebaarde nauwelijks, schreeuwde amper, liet op geen enkele manier onvrede blijken, die hij achteraf toch zei te hebben gehad.

Noem mij onnozel, maar ik snap dat niet. Cocu’s elftal mocht niet verliezen, maar liep over het veld op een manier die herinneringen opriep aan de Oostblokploegen van weleer: in eigen land soms overrompelend, maar op bezoek in het westen een flets gezelschap dat gebukt ging onder de vrees van verbanning naar Siberië. Minderwaardig.


Geen spoor
In anderhalf uur kreeg ik zelden de indruk dat ze voetbal bij PSV een leuk spel vinden. Geen heerlijke dribbels van gifkikker Dries Mertens, vrijwel geen opstomen door Erik Pieters (wat Ajax’ linksback Daley Blind juist zo vaak deed), en van de recentelijk zo goed spelende Kevin Strootman geen spoor.

De Strootman van zondagmiddag 25 maart 2012 sjokte wat in de buurt van Christian Eriksen, wat hij kennelijk voor dekken hield, en zette zo overtuigend een middenvelder van CSKA Sofia anno 1983 neer.

Ook na de 2-0 door Siem de Jong, toen PSV nog een half uur de tijd had om goals te maken, toonde de ploeg van Cocu het temperament van een waakvlammetje. Raadselachtig was dat, dat niemand het gas eens wat hoger draaide.

Cocu zou na afloop de agressie van Ajax prijzen, en inderdaad wonnen de Amsterdammers veel duels op inzet. Of kunnen we beter zeggen dat PSV veel duels verloor?


Onheil
Als Eyong Enoh vorstelijk ballen loopt te veroveren en zelfs - tamelijk uniek - in voorwaartse zin behoorlijk goed speelt, dan moet er iets mankeren aan de weerstand, zou je zeggen. Of Enoh is ineens twee keer zo goed geworden, natuurlijk.

De normaliter onstuimige Ajax-middenvelder kreeg zoveel speelruimte van PSV dat hij geen moment ook maar in de buurt kwam van een gele kaart.

Dus stel nou dat PSV straks in mei een puntje tekortkomt voor het kampioenschap. Dan gaan de gedachten hopelijk terug naar die zonnige middag in Amsterdam. Ja, laat de dan al wat gerijpte Cocu dan hardop zeggen dat PSV het onheil toen over zichzelf had afgeroepen. Niet door slecht te voetballen, nee, door níet te voetballen.