02-03-2006, 01:22 AM
Er zijn nogal wat 'sporters' die uit het buitenland komen en nu onder Nederlandse vlag voor ons vaderland uitkomen: dammers, schakers, atleten, pingpongers, badminton enz. Sommigen kunnen redelijk Nederlands spreken, sommigen niet.
Meestal heb ik niet het gevoel dat deze sporters ons land vertegenwoordigen.
Er zijn veel 'sporters' die in Nederland zijn opgegroeid, maar buitenlandse ouders hebben, die onder Nederlandse vlag voor ons vaderland uitkomen: surinamers, turken, marokkanen, indonesiërs, etc. Bijna allen kunnen zeer goed Nederlands spreken.
Veelal heb ik niet eens door dat ze zgn buitenlanders zijn.
Meestal heb ik het gevoel dat deze sporters ons land vertegenwoordigen.
Ik word wel heel erg kriebelig als sporters die hier opgegroeid zijn en twijfelen of ze voor Nederland of voor 'het land van oorsprong' (dat dus eigenlijk Nederland is) willen uitkomen.
Er zijn Nederlandse sporters die onder een 'buitenlandse vlag' uitkomen omdat ze daarom aan een mondiaal evenement kunnen deelnemen. Bijv. Hans van Helden, Bart Veldkamp, een springruiter, een handbalster, een cricketspeler etc.
Meestal krijgen deze sporters extra aandacht in de media. Vaak is er een ondertoon in die aandacht van trots. Want: eigenlijk is 't er eentje van ons..., dat gevoel heb ik in mindere mate.
Er zijn sporters die een 'Nederlandse root' hebben (maar in 't buitenland wonen), geen woord Nederlands spreken (of nauwelijks), en die voor Nederland uitkomen.
(Meestal basketball of honkbal). Leve Rick Smith !!
Persoonlijk heb ik geen gevoel dat deze sporters ons land vertegenwoordigen.
Kortom in veel van deze gevallen gaat 't over gevoel. Niet over een echte mening. Ik heb 't idee dat ik geen uitzondering ben in Nederland.
Ik vind 't heel zwak als iemand die tegen gevoelens ingaat, benoemd wordt als 'takkensnol'.
Zowel in 't geval van Kalou als bij 'Tadic' vind ik dat Verdonk argumenteert. Daar kun je 't mee eens zijn, of oneens.
In beide gevallen ben ik 't met Verdonk eens.
Meestal heb ik niet het gevoel dat deze sporters ons land vertegenwoordigen.
Er zijn veel 'sporters' die in Nederland zijn opgegroeid, maar buitenlandse ouders hebben, die onder Nederlandse vlag voor ons vaderland uitkomen: surinamers, turken, marokkanen, indonesiërs, etc. Bijna allen kunnen zeer goed Nederlands spreken.
Veelal heb ik niet eens door dat ze zgn buitenlanders zijn.
Meestal heb ik het gevoel dat deze sporters ons land vertegenwoordigen.
Ik word wel heel erg kriebelig als sporters die hier opgegroeid zijn en twijfelen of ze voor Nederland of voor 'het land van oorsprong' (dat dus eigenlijk Nederland is) willen uitkomen.
Er zijn Nederlandse sporters die onder een 'buitenlandse vlag' uitkomen omdat ze daarom aan een mondiaal evenement kunnen deelnemen. Bijv. Hans van Helden, Bart Veldkamp, een springruiter, een handbalster, een cricketspeler etc.
Meestal krijgen deze sporters extra aandacht in de media. Vaak is er een ondertoon in die aandacht van trots. Want: eigenlijk is 't er eentje van ons..., dat gevoel heb ik in mindere mate.
Er zijn sporters die een 'Nederlandse root' hebben (maar in 't buitenland wonen), geen woord Nederlands spreken (of nauwelijks), en die voor Nederland uitkomen.
(Meestal basketball of honkbal). Leve Rick Smith !!
Persoonlijk heb ik geen gevoel dat deze sporters ons land vertegenwoordigen.
Kortom in veel van deze gevallen gaat 't over gevoel. Niet over een echte mening. Ik heb 't idee dat ik geen uitzondering ben in Nederland.
Ik vind 't heel zwak als iemand die tegen gevoelens ingaat, benoemd wordt als 'takkensnol'.
Zowel in 't geval van Kalou als bij 'Tadic' vind ik dat Verdonk argumenteert. Daar kun je 't mee eens zijn, of oneens.
In beide gevallen ben ik 't met Verdonk eens.
Kennem, kennemer, kenneminst