20-01-2009, 03:23 PM
Goed. Weer terug van dag twee op de AO. Gezien het programma en de hitte heb ik vandaag vooral in de Rod Laver Arena gezeten (lekker in de schaduw). Gisteren ben ik trouwens vergeten melding te maken van de winst van Bernard Tomic. Ik heb zijn wedstrijd tegen Starace niet gezien, maar de kranten stonden er vol van vanochtend. Tomic is door zijn winst de jongste winnaar van een wedstrijd op de AO geworden. Hij is pas 16 jaar en wordt beschouwd als de langverwachte opvolger van Hewitt. Aardig wat druk voor die jongen.
Anyway, de eerste wedstrijd was Murray-Pavel. Beide had ik nog nooit zien spelen en ik had vooral uitgekeken naar Murray uiteraard, gezien zijn vorm de laatste tijd. Ik bedacht me dat ik al een tijdje niets van Pavel gehoord had, maar volgens mij speelde hij hier z'n eerste toernooi sinds tijden met een protected ranking. Dit was duidelijk te merken, want hoewel Pavel goed meekwam in de rallies (mooie enkelhandige backhand heeft-ie), kwam hij ritme tekort en was het Murray die de punten won. Behalve dat was hij overduidelijk ook nog niet fit, want na een behandeling moest hij er na anderhalve set de brui aan geven helaas..
Beiden hadden overigens veel last van de zon bij het serveren. Murray sloeg een aantal dubbele fouten waar de gemiddelde amateur zich nog voor zou schamen (op de baseline aan de overkant en op z'n eigen servicelijn).
Next up was Serena. Ik verwachtte een kort potje en besloot die uit te zitten tot Hewitt-Gonzo zou beginnen. Tegenstandster Yuan Meng was lekker fanatiek en absoluut niet van plan zich af te laten slachten. Ze hield de bal goed diep en kon zo steeds lang mee in de rallies. Bovendien was ze...ah genoeg wijventennis.
Na een uur en een kwartier was het verplichte nummertje voorbij voor Williams en kon het echte werk beginnen; Hewitt-Gonzo. =P~ Het stadion was inmiddels behoorlijk vol aan het lopen (ik gok tussen de 10-12 duizend man), inclusief een trits bloedfanatieke Chilenen, dus dat beloofde wat te worden. Hewitt kwam in de eerste game meteen 0-40 achter. Waar ik vorige week tot 5-5 moest wachten op de eerste come-on, vielen ze hier als rijpe appelen van de boom. Hewitt beet zich vast in de game en sleepte hem er nog uit. Vanaf dat moment kabbelde de set eigenlijk een beetje voort, tot 6-5* voor Hewitt. Gonzo was totaal nog niet in de problemen gekomen (won z'n servicegames makkelijker dan Hewitt), maar kreeg ineens een setpunt tegen. Hewitt benutte zijn eerste bp meteen en de set was binnen.
In de tweede set begon het spel van Gonzalez meer te lopen en Hewitt kwam er geen moment meer aan te pas. Gonzo liep, zoals we hem kennen, heerlijk te beuken met z'n forehand. Die versnellingen van hem zijn werkelijk waar een genot om naar te kijken. In die twee sets sloeg hij 32 winners tegen slechts 13 voor Hewitt. De Viva Chile's en Vamos Feña's waren niet van de lucht.
Waar iedereen bang was dat het duel als een nachtkaars uit zou gaan, begon Hewitt in de vierde set weer wat op te krabbelen. Uit het niets brak hij Gonzo bij 2-1* en via breaks over en weer kwam hij op *5-3. Het publiek begon er weer in te geloven en waar Hewitt in set twee en drie als een mak lammetje over de baan had gelopen, was er nu weer wat fighting spirit te zien. Hij kwam 15-30 achter, maar vocht zich terug tot 40-30. Setpoint. Wat volgde was een rally van meer dan 20 slagen, waarbij de netband meerdere keren geraakt werd, die door Hewitt op fenomenale wijze gewonnen werd. Publiek op de banken, Chilenen stil, Hewitt die come-on! schreeuwde. Daar kreeg ik toch wel even kippenvel van.
Waar ik al droomde van 22-20 vijfde set, ging de wedstrijd eigenlijk alsnog als een nachtkaars uit. Gonzo brak al snel naar 3-1. Hewitt brak nog terug, maar werd daarna weer gebroken en kwam er zoals in set twee en drie niet meer aan te pas. Jammer, maar het mocht de pret niet drukken. Fantastisch om dit een keer mee te maken.
Tot slot nog even The Worm aangemoedigd (want in m'n team). Steppie verloor de eerste set van Lapentti, maar won daarna regelmatig omdat hij simpelweg de vastere van de twee was.
Morgen heb ik kaarten voor de avondsessie. Ik zie net dat de RLA gereserveerd is voor Ozzies; Dokic-Chakvetadze en daarna Tomic-Muller. Mss is er op de buitenbanen nog iets aan de gang. Geen echte toppers dus, maar mijn bezoek aan de AO is al geslaagd na vandaag.
Anyway, de eerste wedstrijd was Murray-Pavel. Beide had ik nog nooit zien spelen en ik had vooral uitgekeken naar Murray uiteraard, gezien zijn vorm de laatste tijd. Ik bedacht me dat ik al een tijdje niets van Pavel gehoord had, maar volgens mij speelde hij hier z'n eerste toernooi sinds tijden met een protected ranking. Dit was duidelijk te merken, want hoewel Pavel goed meekwam in de rallies (mooie enkelhandige backhand heeft-ie), kwam hij ritme tekort en was het Murray die de punten won. Behalve dat was hij overduidelijk ook nog niet fit, want na een behandeling moest hij er na anderhalve set de brui aan geven helaas..
Beiden hadden overigens veel last van de zon bij het serveren. Murray sloeg een aantal dubbele fouten waar de gemiddelde amateur zich nog voor zou schamen (op de baseline aan de overkant en op z'n eigen servicelijn).Next up was Serena. Ik verwachtte een kort potje en besloot die uit te zitten tot Hewitt-Gonzo zou beginnen. Tegenstandster Yuan Meng was lekker fanatiek en absoluut niet van plan zich af te laten slachten. Ze hield de bal goed diep en kon zo steeds lang mee in de rallies. Bovendien was ze...ah genoeg wijventennis.
Na een uur en een kwartier was het verplichte nummertje voorbij voor Williams en kon het echte werk beginnen; Hewitt-Gonzo. =P~ Het stadion was inmiddels behoorlijk vol aan het lopen (ik gok tussen de 10-12 duizend man), inclusief een trits bloedfanatieke Chilenen, dus dat beloofde wat te worden. Hewitt kwam in de eerste game meteen 0-40 achter. Waar ik vorige week tot 5-5 moest wachten op de eerste come-on, vielen ze hier als rijpe appelen van de boom. Hewitt beet zich vast in de game en sleepte hem er nog uit. Vanaf dat moment kabbelde de set eigenlijk een beetje voort, tot 6-5* voor Hewitt. Gonzo was totaal nog niet in de problemen gekomen (won z'n servicegames makkelijker dan Hewitt), maar kreeg ineens een setpunt tegen. Hewitt benutte zijn eerste bp meteen en de set was binnen.
In de tweede set begon het spel van Gonzalez meer te lopen en Hewitt kwam er geen moment meer aan te pas. Gonzo liep, zoals we hem kennen, heerlijk te beuken met z'n forehand. Die versnellingen van hem zijn werkelijk waar een genot om naar te kijken. In die twee sets sloeg hij 32 winners tegen slechts 13 voor Hewitt. De Viva Chile's en Vamos Feña's waren niet van de lucht.
Waar iedereen bang was dat het duel als een nachtkaars uit zou gaan, begon Hewitt in de vierde set weer wat op te krabbelen. Uit het niets brak hij Gonzo bij 2-1* en via breaks over en weer kwam hij op *5-3. Het publiek begon er weer in te geloven en waar Hewitt in set twee en drie als een mak lammetje over de baan had gelopen, was er nu weer wat fighting spirit te zien. Hij kwam 15-30 achter, maar vocht zich terug tot 40-30. Setpoint. Wat volgde was een rally van meer dan 20 slagen, waarbij de netband meerdere keren geraakt werd, die door Hewitt op fenomenale wijze gewonnen werd. Publiek op de banken, Chilenen stil, Hewitt die come-on! schreeuwde. Daar kreeg ik toch wel even kippenvel van.
Waar ik al droomde van 22-20 vijfde set, ging de wedstrijd eigenlijk alsnog als een nachtkaars uit. Gonzo brak al snel naar 3-1. Hewitt brak nog terug, maar werd daarna weer gebroken en kwam er zoals in set twee en drie niet meer aan te pas. Jammer, maar het mocht de pret niet drukken. Fantastisch om dit een keer mee te maken.
Tot slot nog even The Worm aangemoedigd (want in m'n team). Steppie verloor de eerste set van Lapentti, maar won daarna regelmatig omdat hij simpelweg de vastere van de twee was.
Morgen heb ik kaarten voor de avondsessie. Ik zie net dat de RLA gereserveerd is voor Ozzies; Dokic-Chakvetadze en daarna Tomic-Muller. Mss is er op de buitenbanen nog iets aan de gang. Geen echte toppers dus, maar mijn bezoek aan de AO is al geslaagd na vandaag.