Nico D.

[Gerben Zonderland]

ik deel de mening dat hij lang niet altijd grappig is, maar dit is wel weer een sterke (maar makkelijke) bijdrage.

Di-rect Tim vergeten
Uitgegeven: 16 april 2009 08:32
Laatst gewijzigd: 17 april 2009 03:01

Hoera, Tim, de zanger van Di-rect is gestopt. Het werd tijd. Wat mij betreft is hij jaren te laat opgelazerd. Door Nico Dijkshoorn. De overgebleven bandleden zitten nog in de ontkenningsfase en vertellen netjes dat Tim van onschatbare waarde was, dat Tim het gezicht van Di-rect was en dat ze nu geen idee hebben welke kant het op moet. Dat is natuurlijk onzin. Het begint nu pas, zonder die melige druif er bij, jongens. Tim heeft vanaf het begin Di-rect het imago van een truttige boyband meegegeven. Een melkmuiltje met een microfoon in zijn hand.

Vriendschap
Daarom kwam met name hun optreden in DWDD belachelijk over. Er werd veel gezucht, gezwegen, naar elkaar geloerd en veel fouts gezegd over vriendschap en een bepaalde band met elkaar hebben. Ondertussen zat ik maar met dat beeld van Tim in mijn hoofd, die in het Nederlands teksten van The Who zingt in theater 't Spant te Hilversum. Lekker rock'n roll, 's middags een broodje eten met de medewerkers van het theater en dan 's avonds heel woest een rockbandje acteren tussen de gordijnen. Spike, de gitarist, heb ik altijd ervaren als het muzikale geweten van de band. Lijkt me een jongen die zijn hart volgt. Dat kan nooit kwaad als je muziek maakt. Tim laat zich, ondanks al zijn mooie praatjes over 'een bepaald gevoel waar ik gehoor aan moest geven' vooral kennen als een enorme opportunist. Luister naar Ome Dijkshoorn, tot tranen toe geroerde Di-rect fans, het zal jullie verbazen hoe snel Tim dit gaat verwerken. Ik verwacht binnen een half jaar een solo-album vol met zeikballads, weemoedige blikken op de hoes en de aankondiging van een liefdesbaby. We kunnen Tim definitief bijzetten in de galerij Hopeloos Verloren.

Schop
Daarom wil ik van Spike wat meer ballen zien. Godverdomme, een ovatie van tien minuten omdat Tim zijn laatste optreden deed? Een enorme schop onder zijn hol en richting vierde rij trappen, tussen de abonnementhouders in, dat had er meer op geleken. Di-rect is eindelijk vrij. Misschien dat het nu eens een beetje van de grond komt. Want laten we eerlijk zijn, veel is het niet tot nu toe. Meer een parodie op een wild bandje, Di-rect.

Wibi
Vooral de samenwerking met Wibi Soerjadi is onvergeeflijk. Als rock 'n' roll band een plaatje opnemen met iemand die Disneyfiguurtjes aan hun porseleinen reetje zit te snuffelen, wie is er in godsnaam op dat idee gekomen? Wie vond het ooit een goed idee om de titelsong voor de slechtste Nederlandse film ooit te componeren, Adrenaline? Het zou mij niets verbazen als Tim daar achter zit.

Van Dik Hout
Di-rect is niet de enige band met een Fout Zanger-probleem. Van Dik Hout worstelt er al een bestaan lang mee. Zanger Martin Buitenhuis kan schitterend bewogen kijken. Helemaal de jongen die in Den Helder aan de kade zit en van alles voelt, maar helaas klinkt als een doorgerookte pvc-buis. Meneer Ik Voel Van Alles heeft de tekstuele vaardigheid van Dries Roelvink op foute paddestoelen. Niet te doen. Gezwollen tiener-romantiek, volledig uit clichés opgetrokken teksten en vooral erbarmelijk slechte zang.

Zwakzinnige pubermeisjes
Het vreemde is dat niemand het tegen hem zegt. Een enorme schijterigheid van de andere bandleden. Een denkfout ook. Zonder Martin waren ze namelijk veel beter af geweest. Ze hebben het zelf niet in de gaten, maar met deze zanger blijven ze altijd de lachertjes van de Nederlandse popmuziek en de lieverdjes van zwakzinnige pubermeisjes, die bijvoorbeeld 'Kopstoot van een vlinder" een prachtig beeld vinden. Hier nog zes titels voor Van Dik Hout cd's, om te laten zien hoe makkelijk het is. Nekkramp van een liefde. Hitte in een iglo. Knieschijf voor een invalide. Damestas voor een tijger. Storm in een glas thee. Schreeuwen van het zwijgen. Iedereen kan het. Neem iemand die kan zingen! Snel. Roer om jongens. Hetzelfde geldt voor Di-rect. Kop op mannen. Wees blij. Laat Tim zich maar tegen de vrouwen met tieten en zonder acteertalent aan schurken en vinden jullie opnieuw de opwinding van een lang aangehouden D-akkoord uit.
Weg bij die schreeuwende wijven die Tim om zich heen verzamelde en ga eindelijk eens grote mensen muziek maken. Nu!

© NU.nl/Nico Dijkshoorn

[gittermaster]

die bijvoorbeeld 'Kopstoot van een vlinder" een prachtig beeld vinden. Hier nog zes titels voor Van Dik Hout cd's, om te laten zien hoe makkelijk het is. Nekkramp van een liefde. Hitte in een iglo. Knieschijf voor een invalide. Damestas voor een tijger. Storm in een glas thee. Schreeuwen van het zwijgen. Iedereen kan het. Neem iemand die kan zingen!

:lol:

[Treesong]

Voor de perfecte manier waarop hij dat walgelijke van Dik Hout beschrijft, kan ik alleen maar diep buigen

[waf]

Voor de perfecte manier waarop hij dat walgelijke van Dik Hout beschrijft, kan ik alleen maar diep buigen

ik heb bij van dik hout hetzelfde als bij frank boeyen: ik vind het stemgeluid walgelijk..

[Treesong]

Zo is het! Vergeleken met vocale Nederhelden als André Hazes, Ben Cramer en Leen van der Toren is die Martin Buitenhuis maar een omhooggevallen soepstengel :-$

[Gerben Zonderland]

Voor de perfecte manier waarop hij dat walgelijke van Dik Hout beschrijft, kan ik alleen maar diep buigen

ik heb bij van dik hout hetzelfde als bij frank boeyen: ik vind het stemgeluid walgelijk..

Ik had vorige week donderdagavond het twijfelachtige genoegen om te mogen luisteren naar de Haagse band waarvan de zanger zodanig loopt te kreunen, grommen en zuchten dat ik altijd vermoed dat hij een hele dikke, harde keutel naar buiten probeert te drukken. Wat mij betreft mag hij in dezelfde categorie....

[Bocaloca]

Kane?

[Treesong]

Nee, de Q65 #-o

[Bumme]

theater 't Spant te Hilversum

Feitelijk onjuist:

Algemeen Spant!
Dr. A. Kuyperlaan 3
1402 SB BUSSUM
Telefoon: 035 6933 254
Fax: 035 6932 854

[gittermaster]

Deze is ook wel geestig...

'Honda had beter iets minder goed kunnen spelen'
11/08/2009 15:00

De Nederlandse competitie is nog maar twee weekeinden oud en we worden alweer doodgegooid met verhalen. Schitterende verhalen. In dit geval over Keisuke Honda van VVV-Venlo. Dat is waar ze bij de televisie, kranten en tijdschriften op zitten te wachten: een verhaal. Drama. Het individu.

Sport wordt blijkbaar alleen nog maar begrepen als het groots en meeslepend is en leuk haar heeft. Bij Honda klopt dat allemaal. Hij is een blonde Japanner en heeft ook nog eens een geinige achternaam. Honda. Een autootje.

Het verleidt Poul Annema van de Volkskrant tot de volgende openingszinnen van een artikel: 'Op het wagenpark van de Eredivisie bezit PSV een auto uit de duurste prijsklasse, VVV-Venlo daarentegen houdt het bij een eenvoudige middenklasser. Maar met de Japanner Keisuke Honda aan het stuur, kreeg het Limburgse mobiel vorige week zondag na rust een Formule 1-achtige uitstraling, dat titelfavoriet PSV met veel bravoure bijna in de kreukels reed: 3-3.'

Dit allemaal omdat Honda een Japanner is met een autonaam. Wat een verhaal!

Natuurlijk speelde Honda erg goed tegen PSV, maar PSV speelde ook erg slecht tegen VVV. De bekende hoogmoed. Een nieuwe trainer, nieuwe spelers, 2-0 voor en dan lekker achterover gaan hangen. Al had er een Italiaan van 1 meter 53 met de naam Fiat bij VVV gespeeld, dan nóg had die ploeg drie keer gescoord tegen de Eindhovenaren. Ze vroegen erom.

Honda was precies wat ze in de studio bij Eredivisie Live nodig hadden. Jan van Halst had van hem genoten. Samen met Humberto Tan keek hij naar het interview met Honda, vlak na de wedstrijd.

Terug in de studio was Jan lyrisch. Wat een schitterende jongen, die Honda! Was hij nog teleurgesteld ook, omdat hij niet had gewonnen. Tegen PSV! Prachtig. Wat een verhaal!
Dat zei meer over Jan van Halst dan over Honda. Jan denkt als analist alleen nog maar in patronen.

Beroepsdeformatie heet dat, het voetbal beleven alsof je zo’n machine met pijltjes, cirkeltjes en statistieken eeuwig in je hoofd meedraagt. Honda reageerde juist zoals je dat van iedere sporter verwacht: balen dat je niet hebt gewonnen.

Ik heb medelijden met Honda. Hij had beter iets minder goed kunnen spelen. De Japanner krijgt het zwaar deze weken, als de nieuwe hype in Nederland. Vanmiddag hangen de eerste jongetjes al met hun hoofd in een emmer met bleekwater.

Honda's kapper zal worden geïnterviewd. Krijgen we de gebruikelijke lulverhalen van mensen die Honda goed kennen. Ze gaan allemaal zeggen dat hij een heel gewone, rustige jongen is.

Ook zijn kapper. 'Ja, altijd hetzelfde. Hij wil zijn haar wit. Heb ik nog een geintje gemaakt. Heb ik hem gezegd hoe dat bij Michael Jackson is afgelopen, jezelf wit maken. Snapte hij niet. Hij lacht vaak maar wat, om je een plezier te doen. Ik vraag hem net als iedereen of hij nog op vakantie gaat. Het interesseert me natuurlijk geen hol, maar dat vraag je als kapper. Dat is een wetje. Gaat u nog op vakantie? Naar IJmuiden gaat hij altijd. Een week rauwe vis ruiken. Dat doen Japanners.'

Daarna een interview met een visser in IJmuiden. 'Ja, Honda, die ken ik wel. Dáár staat hij altijd, tijdens zijn vakantie. Aan de kade. Met een stuk tonijn in zijn armen. Soms vinden we hem ’s ochtends. Ligt hij daar in de hoek, met zijn wang op een zak met krabbenpoten. Dat is dan sushi of zo. Weet ik veel. Aardige jongen.'

De komende weken zal er worden gezocht naar het verhaal achter Honda, want alleen goed voetballen is niet meer genoeg. De medewerkers uit de buurtsuper, zijn moeder die in Japan met de hele familie – ook allemaal met wit haar – de wedstrijden volgt, zijn tandarts...

We gaan ze allemaal zien en horen. Voor de duidelijkheid: Honda is een heel aardige voetballer, maar heeft voorlopig op Eredivisie-niveau nog maar één wedstrijd heel goed gespeeld.
Tegen PSV, dat hem vrijuit liet dartelen. Vanaf komende zondag krijgt Honda geen meter meer.

Met dank aan Eredivisie Live. De hype rond Honda laat nog eens zien hoe infantiel het eraan toe gaat in de bedrijfstak betaald voetbal. Nergens anders regeert zo onverbiddelijk de waan van de dag. Honda passeert twee man, geeft een hakballetje, scoort en meteen vindt Humberto Tan dat alle grote clubs hebben zitten slapen.

Fred Rutten zegt tijdens de persconferentie na PSV-VVV dat Honda voor iedere grote club een verrijking zou zijn. Klaar is Honda ermee. De waarheid is dat alle grote clubs Honda wel volgden, maar geen een het aandurfde hem al vóór het begin van de competitie in te lijven.

Nu Honda opeens een verhaal is, ligt dat anders. Honda is opeens ook commercieel interessant. We zullen het zien wie van de topclubs dit verhaal gaat binnenhalen. Eens kijken hoe Honda dat gaat bevallen, in een elftal vol miljonairs spelen.

Dat is namelijk de kracht van Honda. Binnen VVV is hij een verhaal omdat de spelers om hem heen een metertje extra lopen. Honda kan schitteren doordat andere voetballers niet zo nodig een verhaal hoeven te zijn. In Venlo komt het niet bij de spelers op hun haar ook eens te gaan verven.
Zet Honda bij PSV in de selectie en Danko Lazovic verschijnt binnen een week met een roze hanenkam op de training.

Dat Honda zo geweldig speelt, is vooral de verdienste van Jan van Dijk. Een fijne trainer, die zondagmiddag zichtbaar genoot. In 2007 was hij nog coach van het Team VVCS, een selectie van werkloze voetballers. Assistent-trainer geweest in Saoedi-Arabië, ooit ontslagen bij FC Emmen.

Dan weet je het wel. Dát vond ik vorige week zondag pas een verhaal, Jan van Dijk met zijn armen omhoog midden in het Philips Stadion. Het klopje op de kont van alle spelers die voorbijliepen. Jan van Dijk in zijn auto naar huis. Dolgelukkig. Hij traint en hij wint weer. Met zijn kapper zal niemand gaan spreken. Jan van Dijk. Te oud, te gewoon, te blij. Gelukkig maar.

[Fred Naaigaren]

Jan van Dijk is een Hondadealer in Brielle, kan het mooier
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.janvandijk.nl">http://www.janvandijk.nl</a><!-- m -->
Wat een verhaal, wat een verhaal.

[Peter]

Jan van Dijk is een Hondadealer in Brielle

[Mukkus]

Jan van Dijk is een Hondadealer in Brielle

Vind je hem leuk, Peter? Misschien leuk voor 't wereldje!
Een voetballer die Honda heet en iemand met dezelfde naam als zijn trainer heeft een Honda-garage aan de andere kant van het land!

[Gerben Zonderland]

Thijs Z. had ook een grappige dag...

Henk Grol is een bamiblok
Uitgegeven: 1 september 2009 10:02
Laatst gewijzigd: 1 september 2009 10:02

Zes jaar oud was ik. En ontroostbaar. Zojuist de finale van het Newaza-toernooi verloren. Mijn judoleraar schreeuwde in mijn oor. ‘Bamiblok! Nasibal! Tweede. Heb je nou je zin?’ Langer dan een bont en blauwe maandag heb ik niet aan judo gedaan. Maar wel lang genoeg om een groene band met een blauwe slip te veroveren. Dat zit ergens tussen de gele band met een oranje slip en de blauwe band met een bruine slip. Geloof ik. Ik kon er niet veel van. En dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Ik was te klein, te licht, te houterig en bovendien vond ik judo helemaal niet leuk. Maandagmiddag judotraining voelde als een strafkamp. Die muffe gymzaal, die muffe pakken, die muffe mat waar ik keer op keer op gesmeten werd door ventjes van twaalf met een snor en teveel testosteron.

Bunzingen
Ze stonken als bunzingen – let wel: dit was in het pre-Axe-tijdperk. Lag je daar in een houdgreep met je neus in iemands oksel. Nog erger was het als je ondersteboven hing en van dichtbij de remsporen in de onderbroek van dat vieze joch dat nooit douchte kon bestuderen. En de leraar maar schreeuwen. Waarschijnlijk was hij in een vorig judoleraar-leven al aangesproken op zijn gedrag en had hij de scherpe kantjes uit zijn vocabulaire gevijld. In plaats van k*tjong en kl*tekoter riep hij dat we bamiblokken en nasiballen waren. Niet dat het iets uitmaakte trouwens – ik wist niet eens wat een bamiblok was. Alleen maar dat het iets heel ergs betekende. Ik heb er een bami-allergie aan overgehouden. Maar de voornaamste reden om maandagen intens te haten was een andere: we deden in het hele jaar maar mee aan één wedstrijd. Een jaar lang op de mat worden gesmeten, oksels ruiken, remsporen bestuderen en uit worden gescholden voor onbegrijpelijke etenswaren in ruil voor één kans op een moment van glorie.

Instinct
Dat kon mijn tere kinderziel niet aan. Althans, gedurende 364 dagen van het jaar. Die ene andere dag was judo de mooiste sport van de wereld. De dag van het Newaza-toernooi. Een tactiek had ik niet. Een instinct wel: overleven. Daar had ik geen coach voor nodig. De strategie: tegen mijn tegenstander oplopen voordat hij goed en wel doorhad dat we waren begonnen. Dat leverde meestal een koka op: het kleinst mogelijke resultaat. Daarna beperkte ik me tot wegrennen, op mijn buik liggen en tijdrekken. ‘Wat jij doet, dat is geen judo, bamiblok,’ zei de leraar. Hij besteedde geen aandacht aan me.
Tot ik met mijn afbraaktactiek de finale had gehaald. Toen was ik ineens zijn ticket naar de judolerarenhemel. Hij besteedde een halfuur van zijn kostbare tijd aan me voor een tactische bespreking. Ik moest dit, ik moest dat, een beetje zus, een beetje zo. Ik snapte er niks van. De finale duurde nog geen tien seconden. Toen lag ik in de oksel van een besnord joch dat Arie heette en uit Katwijk kwam. Verloren. Dag goud. Dag Newaza. Dag droom. Hallo nieuw jaar vol maandagen met bamiblokken en nasiballen.

Woedend
Afgelopen zondag verloor Henk Grol de finale van het WK judo, zijn eigen Newaza-toernooi. Dat hij die finale haalde was een wonder: Henk judode met één been. Hij wankelde door de voorrondes heen, maar hij viel niet. Tot de finale - daarin ging hij alsnog onderuit. Zijn coach c.q. judoleraar was woedend. Het leek op een herhaling van de Olympische Spelen van vorig jaar, toen Henk zich op dezelfde manier een gouden plak door de neus boorde. Zijn coach zei na afloop van beide verliespartijen dat Henk niet luisterde. Dat hij dit en dat en zus en zo moest doen, maar het niet deed. Henk stond er beteuterd bij te kijken. Hij wist het ook niet meer. Een beetje dom, noemde hij zichzelf. Ik weet wel hoe zijn judoleraar hem noemde.

[gittermaster]

'Co is meer iemand die een messenset verkoopt'
08/09/2009 12:45

Co Adriaanse is terug in Nederland en dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Meteen na zijn eerste analyse voor Studio Voetbal raasde er een fris windje door Nederland. Co vond iets van het petje en het jack van Martin Jol.

Co had er de Ajax-reglementen nog eens op nageslagen en wat bleek: Ajax is helemaal niet consequent. Bij Ajax draagt iedereen al meer dan een eeuw een net jasje. Als iemand dat jasje uitdeed, brak er meteen een rel uit. Winston Bogarde wilde ooit, als speler van Ajax, iemand te lijf en deed eerst zijn jasje uit.

Op zich is dat een vernietigend mooi beeld. Je jasje uitdoen voor je gaat vechten. Dat vind ik juist ontzettend Ajax. Stijlvol.

Twee weken geleden rolde Melvin Platje van FC Volendam nog oerlelijk in zijn clubkostuum over de grond bij FC Omniworld. Ordinair gedoe. Sla dan meteen iemand met een bedorven schol achter op zijn hoofd. Gescheurde jasjes na een vechtpartij, bijna niets ziet er armoediger uit. Een vechtpartij tijdens een VVD-congres en dan zes nahijgende mannen, met de voering half uit hun jas. Dat ziet er niet uit.

Je jasje uitdoen getuigt juist van klasse. Daar dwing je respect mee af. Ik zou dat veel meer willen zien.

Tom Egbers aan een presentatie-desk naast Mart Smeets. Voor de zoveelste keer wordt Tom live vernederd en dan, eindelijk, staat Tom op, doet zijn jasje uit, hangt het netjes over de rug van zijn stoel en slaat Smeets, zonder verder een woord te zeggen, met een daverende klap naar de studiovloer. Daarna doet Tom zijn jasje weer aan en presenteert gewoon door, met die aangespoelde potvis achter in beeld.

Aangespoelde potvis, ja. Merkt u het? Ik voel geen enkele gêne meer om mensen aan te pakken op hun uiterlijk. Het mag namelijk van Co Adriaanse! Als hij tijdens zijn eerste analyse meteen al begint over het dragen van een trainingsjack, dan voel ik mij ook niet meer bezwaard om puur mode-technisch naar zijn optreden bij Studio Voetbal te kijken. Daar gaan we.

Ik vind Co er al jaren net naast zitten, qua mode. Dat heeft onder andere met zijn haar te maken. De scheiding in het haar is te
schnabbelkoning-congres-achtig. Zo zag je er een jaar of zeven geleden uit als je, voor duizend euro per uur, een zaal vol medewerkers van de ABN-Amro toe moest spreken over motivatie. Ik vind Co er niet uitzien als een trainer.

Meer iemand die aan de deur een messenset of een elektrische deken komt verkopen. Mannen als Co verkopen op straat de wat duurdere telefoonabonnementen. Co Adriaanse zou, met zijn uiterlijk, een heel goede standwerker zijn op jaarmarkten. Ik zie het hem zo doen.

Lekker in de weer met een geschilde ui en een hakkertje. Of een vlek uit een kleed borstelen. Je ziet mannen als Co ook vaak buiten staan roken voor kantoren. Doen ze even het knoopje los.

Toen Co aankwam in Qatar dachten ze daar dat hij een steward van de KLM was. Daar heeft hij iets van weg, zo’n kappersjongen die met een schitterend over het voorhoofd vallende kuif een luchtje probeert te verkopen in het gangpad van een vliegtuig.

Het voelt als een bevrijding, merk ik, lekker doorrammen op het thema kleding en uiterlijk. Toen ik deze column voor VI begon te schrijven, dacht ik dat het allemaal inhoudelijk moest zijn, maar dat hoeft dus helemaal niet. Van Co mag je het onbekommerd over uiterlijk hebben.

Dat Co dit nodig heeft, is wel een beetje tragisch. De reden van zijn aanval op Jol is namelijk wel weer heel erg Co Adriaanse. Co leeft nog steeds op wraak. Wraak op Ajax.

Ajax waar hij hoofdcoach was en waar men zich niets heeft aangetrokken van al zijn ideetjes over de opleiding, zijn dwingende verhandelingen over hoe wasvrouwtjes eruit horen te zien, hoe je een grasveld maait, welke schoenen de suppoosten moeten dragen en welk merk bitterballen er in de sponsorruimte wordt uitgedeeld.

Co heeft bij Ajax nog geen millimeter clubcultuur kunnen veranderen. En dat doet pijn. Als je Co ergens uitnodigt of contracteert, wil hij zijn stempel drukken. Eeuwig de schoolmeester. Van Gaal heeft het ook. Ze coachen niet, ze leren mensen te leven. Meestal zoals zij leven.

Mensen als Co proberen bij iedere club die schitterende, unieke eigen kijk op het leven bij anderen door de strot te duwen. In Rusland zitten alle spelers van Metallurg Donetsk nu nog doodsbenauwd iedere ochtend hun wasgoed op te vouwen met een instructietekening van Co ernaast.

Daar zit de pijn van Co. Martin Jol doet bij Ajax wat hij wil. Als een koning loopt hij in de rondte, in zijn morsige trainingsjasje. Jol lacht om clubcultuur. Als hij aan zijn zak wil krabben tijdens een wedstrijd, dan doet hij dat.

Co Adriaanse deelde ooit een boete uit aan een speler die een scheet liet. Dat is het verschil tussen Jol en Adriaanse. Jol loopt langs en zegt: Mmh, lekker, hachee? Co Adriaanse doet de bus op slot, gaat met zijn armen over elkaar voor in de bus staan en zegt: 'We gaan pas naar buiten als ik weet wie deze scheet liet? Ik heb de tijd hoor jongens!'

Al deze kinnesinne, die enorme frustratie bij Co als hij naar Jol kijkt, levert ondertussen wel prachtige televisie op. Co is een beetje aan het overcompenseren. Dat merk je aan alles. Hij praat te veel met een te strak, verbeten mondje. Adriaanse analyseert niet, hij geeft college. Hij forceert. Het duidelijkst blijkt dat uit zijn wanhopige pogingen om weer een echt typisch nieuw Co Adriaanse-dingetje in onze spreektaal te moffelen. Dat vindt Co leuk.

Co schonk ons als eens de omgekeerde kerstboom. Andere taalvondsten van Co: scorebordjournalistiek, snelwegvoetbal, en vooral zijn TIPS. Een afkorting voor de begrippen techniek, inzicht, persoonlijkheid en snelheid. Co glundert altijd een beetje als hij dit soort taaldingetjes debiteert. Dit weekend probeerde hij het weer.

Hij noemde de belangrijkste S’en. Scoren, schieten, stijlvol, stoppen, stuiteren, selectie, spieren, schaven enzovoort.

Dat kan geen toeval zijn. Ik heb Co zelf altijd ervaren als een echte S’en trainer. Stuitend, Superieur, Schaamteloos en Snakkend. Naar erkenning.

Nico Dijkshoorn

[Ekslem]

Wat een kut column weer ](*,)

[Gerben Zonderland]

Wat een kut column weer ](*,)

Maar hij heeft wel gelijk! :8:

[Ekslem]

Maakt zichzelf aan precies hetzelfde schuldig.

[Gerben Zonderland]

Maakt zichzelf aan precies hetzelfde schuldig.

Maar dat geeft hij toch meteen al toe?

Het voelt als een bevrijding, merk ik, lekker doorrammen op het thema kleding en uiterlijk. Toen ik deze column voor VI begon te schrijven, dacht ik dat het allemaal inhoudelijk moest zijn, maar dat hoeft dus helemaal niet. Van Co mag je het onbekommerd over uiterlijk hebben.

Oog om oog...

[Ekslem]

Wil ie daar dan grappig mee zijn of wat? Ik lees ook wel dat hij dit toegeeft, maar schrijf dan fucking niets! Waardeloze bagger

[Gerben Zonderland]

Wil ie daar dan grappig mee zijn of wat? Ik lees ook wel dat hij dit toegeeft, maar schrijf dan fucking niets! Waardeloze bagger

Het is een column op een nieuwssite over voetbal. Moet dat per se over iets (nuttigs) gaan?
Hij is niet altijd even leuk, maar ik kon om deze wel glimlachen, omdat hij Co treffend neerzet.
Ik vind hem een goede trainer, maar hij is inderdaad een schoolmeester met bijbehorend
straffenpakket.
Toevallig het stukje van De Snor gelezen over van Basten? Dat ligt in het verlengde hiervan.
Voetbalanalytici moeten praten over voetbalwedstrijden en hoe spelers functioneren.
Niet over wat voor petje ze op hebben of welk wijf ze neuken.

[Davydoff]

Ik vond deze ook wel geinig. Die scheet, de spelers van Donetsk en Jol die aan zijn zak krabt.

En hij heeft natuurlijk gelijk. Ik heb me ook lopen ergeren aan Co in die uitzending.

[Dugarry]

[gittermaster]

Ik vind m weer fantastisch :lol:

'Beenhakker probeert altijd Cruijffs ongelijk te bewijzen'
29/09/2009 14:30

Aan Leo Beenhakker beleef ik al een leven lang plezier. Hij stelt me nooit teleur. Zoals je je vroeger als kind kon verheugen op De Mounties of op André van Duin, zo verheug ik me altijd op Leo.

Hij heeft iets vertrouwds. Iets gezelligs. Als Beenhakker spreekt, doe ik de gordijnen dicht, ik eet een pannetje suddervlees leeg en doe een paar badstof sokken aan. En dan maar kijken en luisteren naar Leo Beenhakker, de Hollandste man van Nederland.

Leo denkt daar heel anders over. Hij ziet zichzelf vooral als een man van de wereld, die af en toe zuchtend en blazend plaatsneemt naast Nederlandse journalisten. Zij spreken Leo graag. Alles heeft hij gezien – en mensen, mensen, wat kan hij daar heerlijk over vertellen. Wat een schitterende man.

Enig, om maar eens een woord te gebruiken dat Leo te pas en te onpas gebruikt. Enig! Alles is enig. Wat Leo volgens mij niet in de gaten heeft, is dat het ook enig is naar hem te kijken. Zo aandoenlijk vooral.

Een jongetje met een te groot overhemd aan. Leo wil zo graag groots en meeslepend leven. Hij wil zo hartverscheurend graag een markante goser zijn. Zoiets als Rinus Michels of Ernst Happel. Mensen over wie mooie verhalen worden verteld. Daar droomt Leo van, dat ze ook ooit verhalen over hém gaan vertellen. Dat ze hem ‘die ouwe’ gaan noemen.

Leo wil een arm om de schouders van voetballers slaan. Ze tegen zich aandrukken. Hij houdt van sfeer. Die komt er meestal vanzelf als hij binnenwandelt, volgens Leo zelf. Iedereen is gek van hem, ook weer volgens Leo zelf. En wie niet van hem houdt, zoals Grzegorz Lato, de voorzitter van de Poolse voetbalbond, die kan de tyfus krijgen en drinkt te veel. Alleen formuleert Leo dat dan weer onnavolgbaar leuk.

Dat ontroert mij zo aan Leo. Een heel leven knokken tegen een minderwaardigheidscomplex, veroorzaakt door Johan Cruijff. Hij verpeste in 1980 Leo’s finest hour bij Ajax. Eindelijk was Leo coach van een topclub.

Eindelijk kon hij eens, net als een echte trainer, opstaan en iets roepen. Beenhakker deed dat fantastisch. Ik heb nooit iemand beter een coach zien acteren. Totdat technisch adviseur Cruijff van de tribune kwam.

Een onvergetelijk moment. De ultieme vernedering. Vergelijk het maar met een toneelstuk en dat Pierre Bokma opeens, midden in een tekst, het toneel opwandelt om – vlak voor een bomvolle, meekijkende zaal – wat aanwijzingen te geven aan de hoofdrolspeler. Dat deed Cruijff. Hij vernederde Beenhakker voor het leven.

Daar zat hij, Leo, te luisteren naar een druk gebarende Cruijff. Vanaf een meter of tachtig kon je zien dat Cruijff aan Beenhakker uitlegde wat er allemaal verkeerd ging. Hij keek bang, Leo. Later verklaarde hij: 'Ik had Cruijff toen een beuk moeten geven.' Klopt. Maar dat deed hij niet.

Drie woorden en een gebaar van Cruijff kunnen levens ruïneren. Gerald Vanenburg zou zonder de opmerking van Cruijff over zijn hoge stem een goedbetaalde coach zijn geweest. Nu staat hij ergens in een trainingsjack te piepen in de provincie. Ook op Beenhakker heeft de vernedering een vernietigende invloed gehad.

Leo probeert al een leven lang het ongelijk van Cruijff aan te tonen.

Beenhakker is vanaf dat moment een andere toon gaan aanslaan. Van de man die je niets hoeft te vertellen. Die het allemaal wel weet. Hij is totaal allergisch voor types zoals Cruijff, die hem vertellen wat hij moet doen. Dan is Leo meteen weg. Of hij geeft een beuk. Leo heeft zijn lesje geleerd. Hij zet nu al tientallen jaren achter elkaar heel professioneel een Gelouterde Trainer neer.

Zijn ultieme wapenfeit: hij trainde Real Madrid. Don Leo. Het kan bijna niet anders dan dat de spelers van Real indertijd alles goed vonden. Een of andere vogel voor de ploeg die breed glimlachend pionnetjes op het trainingsveld neerzette, het maakte allemaal weinig uit. Er werd tenminste eens gelachen.

De periode in Madrid heeft Leo onkwetsbaar gemaakt. Vertel hem wat hij fout heeft gedaan – bijvoorbeeld het dramatische WK van 1990 in Italië of de uitschakeling voor de eindronde van 1985 na twee beslissingswedstrijden tegen België, met een wanhopig springende John van Loen in de spits – en Beenhakker begint over Madrid. Hij zal zich toch niet door het eerste beste piepeltje laten vertellen hoe de voetballerij in elkaar zit? Hij was trainer van Real Madrid. Dan zal je er toch wel iets van kunnen?

Daarom kijk ik zo graag naar Leo. Hij wil zo graag dat we van hem houden. Dat we om hem lachen. Ik vond de koloniale houding van Beenhakker tijdens het WK van 2006 in Duitsland, toen hij Trinidad en Tobago coachte, nogal gênant, maar ik geloof dat hij zelf heel tevreden was. Niemand geniet méér van dertig zoemende camera’s dan Leo.

Dat hij licht geamuseerd de voetballers uit zijn selectie bleef afschilderen als mensen die vóór zijn komst nog met een leeg melkpak voetbalden, dat moest dan maar even. Het ging ook niet specifiek om Trinidad en Tobago. Leo bezit het vermogen zelfs over Polen te spreken als een dwergstaatje ergens aan de kust van Senegal.

Laat Leo een half jaar in Duitsland werken en ze schamen zich alsnog verrot voor die Tweede Wereldoorlog. Lebensraum, het idee alleen al. Wat haalden ze zich in hun hoofd!?

Beenhakker maakt verbaal alles lekker overzichtelijk. Hij is de oude wijze trainer en Mario Been bijvoorbeeld 'die kleine'. Frank Rijkaard is 'die lange met die dikke kont'. Doet hij graag, Beenhakker. Het wemelt in zijn wereld van dikke, schele, kale, maffe en – niet te vergeten – enige mensen. En verdomd, het werkt. Leo lijkt onkwetsbaar.

Twee weken geleden op zondagavond, in Studio Voetbal, sprak hij emotioneel over het Feyenoord-publiek. Koude rillingen krijgt hij ervan, elke keer weer, als de spelers die tunnel uitkomen. Weer-ga-loos! Enig toch? Geen mooiere plek dan De Kuip.

Ongeveer hetzelfde vond Leo nog maar zes jaar geleden van het Ajax-publiek. Of het Mexicaanse publiek. En binnenkort van de voltallige bevolking van weer een of ander eiland in de Caribische Zee, als Leo voor de zoveelste keer weer even helemaal niets met ons te maken wil hebben.

Wat je aan Leo’s optreden in Studio Voetbal zag, was dat hij één ding inmiddels goed begrijpt: het volk moet van je houden. Cruijff maakt dat allang niets meer uit. Loopt hij dus alwéér jaren voor op Leo.

[Tripplexxx]

Nico is geniaal. Lees zijn columns vaak met een smile.

[Ad Wim]

Vandaag bij DWDD, geweldig! Vooral dat gedicht over die Ciskes

[Gerben Zonderland]

'Louis van Gaal doet of hij graag liggend juicht'
09/02/2010 11:45

Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan spelers die na een doelpunt naar de bank hollen om iemand te bedanken. Ik ben voor pure beleving. Je maakt een beslissend doelpunt, in je hoofd ontploft vuurwerk, de euforie stroomt in je botten en je begint vanzelf te bewegen. Sommige spelers doen daarna een uitheems dansje rond de cornervlag. Fout.

Dat ziet er te bedacht uit en het heeft ook vaak niet meer allure dan je dronken vader die, met zijn kruis vooruit stotend, tijdens een buurtfeest onder een latje door probeert de dansen.

Ik wil het niet eens hebben over vier spelers die na een doelpunt iets doen wat ze blijkbaar tijdens een training hebben ingestudeerd. Zitten ze opeens achter elkaar in de hoek van het veld en doen een kano na. Schorsen voor het leven. Als je wilt roeien, ga je maar in New Orleans voetballen.

Voetballers met een bedrukt T-shirt onder hun tenue, met een boodschap voor Jezus, hun pasgeboren kindje of hun vrouw, ook die moeten keihard worden aangepakt. Voor straf een seizoenlang laten voetballen met de wekelijkse aanbiedingen van de kiloknaller op hun borst. Dat zal ze leren.

Scoort toch minder lekker, met de afbeelding van drie kilo hamlappen op je shirt.
En het is allemaal zo makkelijk. Bij juichen denk je juist niet na. Het liefst juich je op de plek waar je toevallig staat als de bal het net raakt.

Het is het mooist als de scorende speler, nog voor de bal over de lijn rolt, al weet dat hij een doelpunt heeft gemaakt. In dat geval zie je ook wie klasse heeft en wie niet. De ongenaakbare prof, de held, loopt gewoon door naar de zijlijn, kijkt niet meer om naar het balletje dat hij net tergend langzaam richting doel heeft geschoten en doet alleen maar zijn arm even omhoog.

Eigenlijk is die houding altijd te verkiezen boven de hysterische jankvariant. Ik zie bij MTV liever een popmuzikant het podium opwandelen en, zonder iets te zeggen, even snel een wanstaltig beeldje omhoog houden, dan dat ik drie kwartier moet luisteren hoe het laatste zingende tietenkontmeisje drie kwartier haar ouders bedankt.

Rust, daar gaat het om bij juichen. Imploderen in plaats van dat domme gedraaf als je hebt gescoord. Het ergste draven na een doelpunt is dit draven: een speler scoort en draait zich meteen om. Hij wijst naar de bank en roept iets. Meestal: 'Zie je wel.' Of: 'Jij zei het!!' Daarna begint het domme hollen. Medespelers willen hem ook feliciteren, maar krijgen hem niet te pakken.

Dat is heel vervelend om naar te kijken, een volwassen man die – zijn collega's steeds maar ontwijkend – over het voetbalveld zwalkt. Tikkertje voor autisten, zoiets. Tijdens het hollen blijft hij maar wijzen naar de bank. Hij roept ook weer iets. Soms heeft een medespeler, die hij niet op tijd kon ontwijken, hem even beet. Dan rukt hij zich los. In een teamsport een schofterig gebaar.

Ik zou als coach meteen een disciplinaire straf uitdelen. Een speler die zijn doelpunt exclusief wil vieren met iemand op de bank, mag voortaan een half jaartje in het tweede elftal gaan staan juichen met de achterlijke terreinknecht.

Dan de aankomst bij de bank. De scorende speler neemt meestal een materiaalman of een reservespeler in zijn armen. Die persoon staat hem al met open armen op te wachten. Meestal gaat het om de reservekeeper die een keer voor de spits heeft gekookt. Soms is het een reservespeler met wie de scorende spits drie jaar lang, met een dekentje over hun schoot, heeft zitten kankeren op de coach.

Ton Boot, de bekende basketbalcoach zou dat nooit tolereren. Het is ongepast om na een doelpunt exclusief en met een verborgen, van tevoren bedachte boodschap je doelpunt te vieren. Het is niet meer en niet minder dan een publieke fuck you naar je medespelers en het publiek.

Maar het kan altijd nog erger. Spelers die naar hun coach lopen om hem te bedanken voor het gestelde vertrouwen. We hebben het hier over een beroep. Over profs. Johan Derksen zou raar opkijken als ik iedere week, na plaatsing van mijn column, in de auto stap, naar Gouda rijd, zijn kantoor binnenstorm en hem huilend in de armen val.

Daarom heb ik mij laatst zo geërgerd aan de korte maar hevige copulatie van Arjen Robben en Louis van Gaal. Daar, langs de kant van het veld, verzamelde alles wat voetbal zo ontzettend lelijk kan maken zich in één moment.

Eerst die rare valpartij van Louis van Gaal, ook weer veroorzaakt door dom juichend hollen. Van Hanegem en Cruijff zouden, als coach, nooit hollen. Hollen is iets voor zelfingenomen proleten. Aad de Mos is een hollertje. Robert Maaskant, een hollertje. Mourinho, een hollertje. Een echte coach, een coach met stijl, die holt niet.

Bij Van Gaal was het nog erger. Hij gleed uit, vlak voor de reservebank. Ik heb het fragment teruggekeken en daar ligt voor assistent/slaaf Andries Jonker nog wel wat werk in de sociale sfeer. Niet een van de spelers steekt een poot uit om Van Gaal weer overeind te helpen.

Daar, op de grond, zie je opeens de kleinheid, het narcistische, die rare in zichzelf gekeerde geest van Louis van Gaal. Hij doet net alsof hij niet viel. Dat zie je ook wel eens bij mensen die van hun fiets af flikkeren. Doen ze, met een open knie en een broek aan flarden, alsof het zo hoorde. Van Gaal doet dat ook. Het heeft bija iets aandoenlijks. Kinderachtig. Zelfs als je op je bek gaat nog steeds doen alsof je het allemaal al van tevoren zo bedacht hebt. Van Gaal doet alsof hij graag liggend juicht.

Dan verschijnt Arjen Robben opeens in beeld. Die moet al onderweg zijn geweest. Hij gaat boven op zijn coach liggen. Een speler die na een doelpunt zijn coach gaat bedanken en een coach die dat, liggend, met te gladden schoenen aan, snuivend van opwinding toelaat.

Daar lagen twee mensen die schijt hadden aan het team. Ze hadden genoeg aan elkaar.


Nico Dijkshoorn

Hij is weer fijn!

[Gerben Zonderland]

Nico slaat de spijker op zijn kop.

<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.nu.nl/column-donderdag/2266521/dag-jan-peter.html">http://www.nu.nl/column-donderdag/22665 ... peter.html</a><!-- m -->

[Dugarry]

Nico slaat de spijker op zijn kop.

<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.nu.nl/column-donderdag/2266521/dag-jan-peter.html">http://www.nu.nl/column-donderdag/22665 ... peter.html</a><!-- m -->

Dat niet, maar toch een mooi stukje weer.

[Gerben Zonderland]

Nico slaat de spijker op zijn kop.

<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.nu.nl/column-donderdag/2266521/dag-jan-peter.html">http://www.nu.nl/column-donderdag/22665 ... peter.html</a><!-- m -->

Dat niet, maar toch een mooi stukje weer.

Wat klopt er niet aan het stukje, dan? Het is toch een autistische, wereldvreemde Pipo de Clown met de uitstraling van een pak Brinta?